του Old Boy
… βάζω στο τραπέζι την ιδιορρυθμία μου, όχι για να γελάσουμε με μια επιμέρους πτυχή της ανθρώπινης συνθήκης, αλλά για να γελάσουμε συνολικά με αυτό που παριστάνουμε ότι είμαστε και αυτό που παριστάνουμε ότι συμβαίνει, για να αμφισβητήσουμε το ποιοι είμαστε, το τι κάνουμε, το γιατί ντε και καλά πρέπει να είμαστε διαρκώς σοβαροί και ο εαυτός μας. Ας γελάσουμε με αυτό που λέμε εαυτό, ας γελάσουμε με αυτό που υποτίθεται ότι είμαστε. Ας συνεχίσουμε να παίζουμε, μπαίνοντας διαρκώς σε άλλους ρόλους, όπως όταν είμαστε παιδιά. Τότε το κάναμε διαρκώς και μας φαινόταν φυσικό. Τώρα δεν το κάνουμε ποτέ και μας φαίνεται αφύσικο.
Όχι, δεν πρόκειται για παιδισμό, ούτε για άρνηση να μεγαλώσεις και να ωριμάσεις. Πρόκειται αντίθετα για την άρνηση να συνομολογήσεις ότι ωριμάζω σημαίνει φοράω παρωπίδες που με εμποδίζουν να κοιτάξω οπουδήποτε πέρα από την κοινωνική σύμβαση, που μου λένε αφού είσαι πια μεγάλος, κοίτα μόνο μπροστά σου στα δύο μέτρα, στην καθημερινότητά σου, στη δουλειά σου, στις υποχρεώσεις σου, στην καριέρα σου, μην κοιτάς προς τα πάνω ή προς τα κάτω ή προς τα πίσω, προς θεού μην κοιτάς λοξά και διαγώνια, τα πράγματα έχουν πάρει την πορεία τους, είσαι ένα εντελώς ορισμένο πλάσμα, η ταυτότητά σου λέει τι είσαι, η ταυτότητά σου ορίζει τη συμπεριφορά σου, τις χαρές σου και τα άγχη σου, η ταυτότητά σου δεν ασχολείται ούτε με το ότι δεν υπήρχες πριν, ούτε με το ότι δεν θα υπάρχεις μετά, ζήσε εντελώς σοβαρά στις δεκαετίες που σου αναλογούν και άσε τα καραγκιοζιλίκια.
………………………………………………………………………………………………………..
-See more at:
concordance 